Ρωμαϊκότητα & Ελληνικότητα

Οι Πνευματικές Ρίζες της Ευρώπης

GIANDOMENICO CASALINO*

μετάφραση: επιθεώρηση ΛΥΚΑΥΓΕΣ

πηγή: https://www.paginefilosofali.it/

* Ο Giandomenico Casalino είναι κορυφαίος μελετητής της Ελληνο- Ρωμαϊκής θρησκείας και φιλοσοφίας, ερμηνευτής και υποστηρικτής της αναβίωσης του Ρωμαϊκού Παγανισμού και Εσωτερισμού. Τα σημαντικότερα έργα του (όλα στην Ιταλική γλώσσα) είναι: L’ essenza della Romanita, Sigillum Scientiae, Le radici spirituale dell’ Europa,Il Nome Segreto Di Roma, Sull’ Invisibile. Στο κείμενο που ακολουθεί συνθέτει την πνευματική ενότητα που χαρακτηρίζει Ελλάδα και Ρώμη ως μοναδικές πατρίδες της Ινδοευρωπαϊκής Παράδοσης.

Γιατί η φιλοσοφία, ως «αγάπη» για τη Γνώση που ερευνά την Γνώση, που έχει ως αντικείμενο τη Γνώση που βλέπει τον Θεό (και θεάται από αυτόν) γεννήθηκε στην Ελλάδα; Γιατί ο Νόμος, όπως ο Jus διαμόρφωσε σε , Τελετουργία, Τάξη του κόσμου, που ανοίγει τις πύλες του ίδιου για να εισέλθει το Ιερό, δημιουργώντας και διαιωνίζοντασ αυτή τη δημιουργία όσο το δυνατόν πιο όμοια με τον Ουρανό, γεννήθηκε στη Ρώμη; Γιατί αυτοί οι δύο ινδοευρωπαϊκοί πολιτισμοί, η ύψιστη έκφραση αυτής της πνευματικότητας, όχι μόνο ίδρυσαν την Ευρώπη αλλά το έκαναν με την αντίστοιχη φιλοσοφική-θρησκευτική (Ελλάδα) και νομικοθρησκευτική (Ρώμη) Παράδοση; Ο βαθύς λόγος αυτού του γεγονότος, απαραίτητος γιατί είναι επίκαιρος, έγκειται στο γεγονός ότι ο Ινδοευρωπαϊκός κόσμος είναι η ανάδυση του Πνεύματος!

Το Πνεύμα εμφανίζεται, με την πεφωτισμένη και διακριτική του δύναμη, από την Ψυχή (που είναι ο ύπνος του…) της Ασίας, από το φυσικό ηλιοβασίλεμα του Ήλιου στη Δύση γεννιέται ο πνευματικός Ήλιος και το Πνεύμα είναι η ελευθερία, είναι η ουσιαστική ιδιότητα του ινδοευρωπαϊκού ανθρώπου, αυτό που τον κάνει έναν αγωνιώδη άνθρωπο, δηλαδή το Πνεύμα που επιβεβαιώνει τον εαυτό του στην άρνηση-αναγνώριση του Άλλου, στην ελεύθερη και περήφανη αναμέτρηση με τον Κόσμο [ 1], για να επιβεβαιώσει κανείς τη «δική του» Ιδέα για τον Κόσμο, η οποία είναι του ευγενούς ανθρώπου, στο βαθμό που είναι ελεύθερος, γενναίος, αλλά είναι ζωντανός (Ιδέα του Κόσμου) επίσης και πάνω απ’ όλα στην Κοινότητα των Ελεύθερων Ανδρών που αντιμετωπίζουν και διαλεκτικά ανταγωνίζονται επίσης τους Θεούς στην άσκηση της δύναμης του λόγου (παρρησία = ελευθερία για να τα λέμε όλα και με ειλικρίνεια στο να τα λέμε, αυτή κατοικεί και βρίσκει τη νομιμοποίησή τησ τόσο στο libertas [Ρώμη] όσο και στην eleutheria [Ελλάδα]). Αυτή η ελευθερία συνίσταται στο να ενεργείς και να σκέφτεσαι, να χτίζεις και να μάχεσαι, να εναντιώνεται στα βάρυ και καταπιεστικά της ζωής καθώς και της ανθρωπότητας. Και η ίδια η έννοια της παρρησίας προϋποθέτει την ύπαρξη της Κοινότητας και επομένως των ανθρώπινων σχέσεων μέσα σε αυτήν. Ο σκοπός όλων αυτών εκδηλώνεται στον πόλεμο για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας να είναι αυτό που δεν θέλει και δεν μπορεί να είναι ο Ρωμαίος και ο Έλληνας και οι Θεοί έχουν αποφασίσει ότι είναι. Το Πνεύμα είναι όλα αυτά, αλλά είναι επίσης, και πάνω απ’ όλα, το να γνωρίζει κανείς στην αναγνώριση του εαυτού του, στη σύγκρουση, τον καρπό του ελεύθερου ανταγωνισμού μεταξύ Εγώ και του Κόσμου (που είναι πόλεμος με όπλα ή με δικαική-πολιτική ρητορική σε Ρώμη, με τα ίδια όπλα ή με τη φιλοσοφική διαλεκτική, που είναι ως συνολική πρόκληση στην Ελλάδα). Στην επίγνωση ότι οι «δύο» πόλοι είναι Ένας, είναι η «στιγμή» του Πνεύματος, η οποία είναι σχέση στο βαθμό που είναι Γνώση επειδή γνωρίζει, αναγνωρίζει ότι αναγνωρίζει τον εαυτό του στον Άλλο, δηλαδή στον Κόσμο.

Η γνώση της Ενότητας δεν είναι παθητική εκχωρημένη, παραχωρημένη από τη Θεότητα και δεν είναι συνείδηση ​​της Ενότητας ως εκμηδένισης και εκμηδένισης του Εγώ στο Θείο, ως η «κατακτημένη» επίγνωση του μηδενός του ανθρώπου και του Κόσμου σχεδόν ως απελευθέρωση από την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας του κόσμου, της ζωής και των πολιτισμών του. Όχι! Η γνώση του «δύο» ως Ένα και επομένως η γνώση του Ενός, στην ινδοευρωπαϊκή πνευματικότητα, είναι ο καρπός, η ανταμοιβή, το στέμμα της Vittoria-Νίκης, το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού, της αντιπαράθεσης, της διαλεκτικής, του πολέμου, της πολιτικής μάχης, τησ δύναμης, της ρητορικής,μετά την επικίνδυνη διαδρομή στην οποία το Εγώ έχει αντιμετωπίσει τον Άλλο (τον Κόσμο, τον Θεό, την Ιδέα), το Εγώ γνωρίζει την Αλήθεια του Άλλου που είναι ο ίδιος και είναι η χαρά της Σκέψης και της Αυτοκρατορίας ως δίκαιης Τάξης, συνειδητοποίηση ότι είναι αδέρφια, σύντροφοι, της ίδιας φυλής με τους Θεούς. Το Εγώ παύει να υπάρχει κάθε αυτόν : γίνεται Εμείς, πλήρης ταύτιση όχι αφανισμός, Λέει, μετά το ταξίδι, τον αγώνα, είμαι εσύ! Αυτό είναι το Πνεύμα! Εδώ είναι η Ελλάδα, η «δική του» Γνώση των Θεών είναι η Γνώση του Κόσμου, εδώ είναι η Ρώμη, το «Δίκαιο» των Θεών είναι το Δίκαιο του Κόσμου και η Αυτοκρατορία τους είναι ο Κόσμος, που είναι η Σκέψη και ο Νόμος ως Κόσμος, δηλαδή Θεία Τάξη. 

Ζευς

Το όραμα του κόσμου και επομένως η ασιατική α-κοσμική πνευματικότητα καθορίζουν και προκαλούν την απόρριψη του Κόσμου, αλλά αυτό ισοδυναμεί με την απόρριψη του Χρόνου και του Χώρου που είναι οι τρόποι του Γίγνεσθαι, οι συνθήκες στις οποίες εμφανίζεται ο Κόσμος. Αν η Ασία έχει χτίσει αυτοκρατορίες και πολιτισμούς, αυτέσ είναι εκτός χρόνου με την έννοια ότι δεν υπάρχει διαλεκτική, δεν υπάρχει κίνηση, δεν υπάρχει ελευθερία αφού δεν υπάρχει Πνεύμα, κατά συνέπεια δεν υπάρχουν γεγονότα ή κύκλοι αλλά οι “πτώσεις” και οι «αναγεννήσεις» είναι τόσο αραιωμένες στο Χώρο και απροσδιόριστες στο Χρόνο που δεν εμφανίζονται και δεν είναι γνωστές. Έτσι η ίδια η ιεροτελεστία, στον ασιατικό πολιτισμό, δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει εδώ το Ιερό, το Αιώνιο, αφού το εδώ, σύμφωνα με αυτή την πνευματικότητα, δεν υπάρχει, αλλά έχει την αποτελεσματικότητα μόνο να φέρει κοντά αυτόν τον Κόσμο, που είναι σχεδόν «Τίποτα», με τον αληθινό Κόσμο που είναι το Θείο Σύμπαν.
Η Ιεροτελεστία επομένως δεν είναι ένα «όργανο» για να δράσουμε στον Κόσμο αλλά είναι για να ξεφύγουμε από τον Κόσμο. Είναι λοιπόν για τον Χώρο που ούτε γίνεται αισθητός ούτε γνωστός ως πραγματικότητα να δημιουργηθεί (Ρώμη) ή να διαταχθεί (Ελλάδα) ούτε να μετρηθεί, αφού δεν υπάρχει το ίδιο για την ασιατική συνείδηση ​​… που είναι η συνείδηση ​​της ερήμου όπου ο χώρος και ο Χρόνος δεν γίνεται αντιληπτός και, ουσιαστικά, ο κόσμος είναι για αυτόν τον άνθρωπο μια απέραντη έρημος, όπως για τις εμπορικές θαλασσοκρατίες (Καρχηδόνα στην αρχαιότητα· Αγγλία και Ηνωμένες Πολιτείες στη νεωτερικότητα) είναι (ο κόσμος) μια απέραντη θάλασσα χωρίς όρια και σύνορα. Το αντίθετο είναι η ινδοευρωπαϊκή πνευματικότητα όπου, αφού απουσιάζει οποιαδήποτε δυϊστική ή πανθεϊστική πνευματική στάση, εισέρχεται στον κόσμο (πραγματικά δεν τον εγκαταλείπει ποτέ, χωρίς πνευματική έννοια λόγω της εγγενούς αδυναμίας του), για να κυβερνήσει το γίγνεσθαι, για να δημιουργήσουμε ή να ταξιθέσουμε ανάλογα με την ανάγκη και τον Χρόνο και τον Χώρο ως κινητές και μεταβαλλόμενες πραγματικότητες, καθρέφτες της ακίνητης και αμετάβλητης Πραγματικότητας που όμως πρέπει να δημιουργηθεί (Ρώμη) ή να αναγνωριστεί (Ελλάδα) και να ανανεωθεί εδώ ως μια κατανοητή μορφή του ίδιου του Κόσμου και είναι η έννοια της Εμμένουσας Υπέρβασης, και είναι η Αυτοκρατορία ως καθρέφτης όπου η Τάξη του Ουρανού αντανακλάται στη Γη και εδώ στη γη, μέσω της Τελετουργίας, δημιουργείται ή μάλλον αναδημιουργείται η αρχέγονη και αρχετυπική Πράξη, με την οποία η Θεότητα «διέταξε» (δηλαδή διατάσσει … πάντα, ab aeterno …) τον ίδιο τον κόσμο ως μεγάλο Θεό, αιώνια ζωή και άρα Κινούμενα.

Αυτοκράτορας Αύγουστος

Η ιεροτελεστία, λοιπόν, στον ινδοευρωπαϊκό, ελληνικό και ρωμαϊκό κόσμο, δεν είναι ένα «όργανο» για να «ξεφύγει» από τον κόσμο, αλλά είναι η θεμελιώδης Πράξη, η κύρια Δράση για την ίδρυση του Πολιτισμού ως Πόλης Θεών και Ανθρώπων, μαζί στον Κόσμο όχι μόνο ως Κόσμος αλλά ως Ον στο Γίγνεσθαι, Ιερό εντόσ του Κόσμου. Από αυτό προκύπτει η θεμελιώδης πλουραλιστική νοοτροπία [2] του ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού που εκδηλώνεται σε όλες τις κυριαρχίες: στην πληθώρα των Μορφών του Θείου (Ελλάς) που, όμως, όχι μόνο δεν αποκλείουν αλλά αποτελούν την Ενότητα της Πολλαπλότητας.
Στην πληθυντική ύπαρξη των θεσμών που σε δυναμική ισορροπία συγκεκριμενοποιούν και προστατεύουν τα dignitas και libertas τόσο του civis όσο και του Populus (Ρώμη) στην τυπικά ρωμαϊκή αντίληψη ενός civitas που δεν είναι «κλειστό» φυλετικό και εγωιστικό αλλά ούτε καν «ανοιχτό» (a la Popper) και επομένως στερείται θεμελίων, Nomoi intranseunti και αδιαμφισβήτητο, στην πραγματικότητα, το ρωμαϊκό civitas είναι augēscens, δηλαδή εμπλουτίζει, αυξάνει, διευρύνει, καλωσορίζει τον «ξένο», αλλά ταυτόχρονα διευρύνει τον εαυτό του, το μήνυμά του, τον πολιτισμό του, τα θεμέλιά του που πλουραλιστικά όχι μόνο δεν ακυρώνουν τα θεμέλια άλλων πολιτισμών που συναντά και καλωσορίζει, αλλά μαζί τους είναι ικανή, «μυστηριωδώς» και μόνο στην ιστορία της ανθρωπότητας, να αναγνωρίσει τον εαυτό του, με την ορθή εγελιανή έννοια, δηλαδή να αναγνωρίσει τον εαυτό του στον Άλλο, να συγχωνευθεί με τον «βάρβαρο» που, ως Ρωμαίος, βρίσκει στην ελευθερία το σημείο ισορροπίας και πολικής δυναμικής μεταξύ της εθνικής του ταυτότητας και της πολιτιστικής και νομικής ταυτότητας της ελληνορωμαϊκής Οικουμένης που ασπάζεται αναγνωρίζοντας τον εαυτό του και στην οποία ζει ως πολίτης και πατριώτης, ερχόμενος να το υπερασπιστεί, στην κρίση του ωσ αυθεντικός civis romanus.

Η πλουραλιστική νοοτροπία βρίσκεται στην αντίθεση και τη σύγκρουση μεταξύ της μονιστικής και της απολυταρχικήσ αντίληψης της πολιτικής εξουσίας (ελληνιστική-ασιατική μοναρχία) και της οργανικής, ιεραρχικής και κατανεμημένης αντίληψης της Εξουσίας στον ιστορικό ινδοευρωπαϊκό πολιτισμό. Στην ίδια φιλοσοφική παράδοση, αυτό το όραμα του κόσμου αναπτύσσεται από τον Ηράκλειτο μέχρι τον Χέγκελ που δεν αρνούνται, στην πραγματικότητα, την αντίφαση, τη σύγκρουση, αλλά, αντίθετα, ο Πόλεμος είναι ο πατέρας και η μητέρα όλων των πραγμάτων (Ηράκλειτος) και ο Χέγκελ αναγνωρίζει ρητά ότι η μονιστική και παραλυτική αποκρυστάλλωση της (αφηρημένης) νόησης είναι καθορισμένη μόνο σε μια «όψη» της πραγματικότητας που στην πραγματικότητα έρχεται σε αφηρημένη αντίθεση με μια άλλη. Ο λόγος, από την άλλη, που, στο χεγκελιανό λεξικό, είναι καθαρή εικασία και μυητικό-θεοσοφικό όραμα παρόμοιο με αυτό του Böhme, είναι το συνολικό και περιεκτικό βλέμμα που βλέπει το Όλον και δεν αρνείται τα «μέρη» που βρίσκονται σε σύγκρουση, παραμένουν σε σύγκρουση και αυτή είναι η αιτία της ύπαρξης του Όλου.

Στην άρνηση μάλιστα ενός μέρους σίγουρα ξεπερνιέται αλλά είναι επίσης και συμφραζόμενα στην ενιαία λογική πραγματικότητα (που αναγνωρίζει, «απορροφά» την αρχή της αντίφασης και την κάνει «μηχανή» του κόσμου… ), αναγνωρίζεται και διατηρείται στο Life of the Whole αυτό, το «μέρος», θεωρείται ως μια «στιγμή», «φάση» του ταξιδιού προς το Αποτέλεσμα που είναι το Απόλυτο, δηλαδή η Ιδέα. Αυτός είναι ο λόγος που το ινδοευρωπαϊκό όραμα του κόσμου είναι ενιαίο, με την έννοια ότι μοιάζει με ένα αρχέτυπο σε όλη του την ιστορική φαινομενολογία, αφού είναι η κορύφωση της ελεύθερης προσωπικότητας του Πνεύματος, πράγματι είναι το Πνεύμα καθεαυτό που συνειδητοποιεί τον εαυτό του, αναγνωρίζοντας τον εαυτό του, στην Ελευθερία ως εκδήλωση του ίδιου.

Σημείωση:

[1] G.W.F. HEGEL, Phenomenology of the spirit, Florence 1960, τομ. 1, σελ. 26: «… όχι ότι η ζωή που φρικιάζει πριν από το θάνατο, αποφεύγει την καταστροφή, αλλά αυτή που υπομένει το θάνατο και διατηρείται σε αυτόν, είναι η ζωή του Πνεύματος […] αυτή η κατοικία είναι η μαγική δύναμη που στρέφει το αρνητικό στην ύπαρξη…».

[2] A. LO SCHIAVO, Η πλουραλιστική θεμελίωση της ελληνικής σκέψης, Napolii 2003; A.A.V.V., The One and the Many, Μιλάνο 1990; M.ABATE, Το θείο μεταξύ ενότητας και πολλαπλότητας. Δοκίμιο του Πρόκλου για την Πλατωνική Θεολογία, Αλεξάνδρεια 2008.